#2 Człowiek bohater Józef Unrug

Witam wszystkich bardzo serdecznie. Po tak dużym odzewie, który zrobiliście  postanowiłem zrobić serie wpisów na temat II Wojny Światowej i jej bohaterów. Uwierzcie, że każdy tak miły komentarz podbudowuje wartość człowieka przez co się chce pisać i pisać dalej. Dziękuje, że dajecie mi ten kopniak do działania.  

JÓZEF UNRUG (1884-1973)

Kiedy słyszymy niemieckie nazwisko od razu porównujemy jego obraz do o Niemca w czasie drugiej Wojny Światowej. Bezwzględnego, człowieka, który chce Cię zabić albo pobić. 

Jednak chciałbym Wam pokazać postać człowieka równie wielkiego jak nie większego zasługami niż poprzednia opisana postać. 

Młody chłopak, który pochodził z arystokratycznej rodziny niemieckiej oraz posiadający korzenie polskie. Bijł się do góry w szczeblu wojskowym jak i jego ojciec generał, major gwardii pruskiej Tadeusz Gustaw.

Służył w marynarce wojennej Królestwa Prus. 

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości postanowił dołączyć do szeregów Polskiej Armii. Rozpoczął od Kapitana Marynarki.

To on zapoczątkował w Naszej Armii pierwszy polski okręt-ORP Pomorzanin.

Od tego momentu można mówić o szybkim wspięci się do góry w hierarchii. Kiedy miał już ustawioną  przyszłość  oraz liczne medale jak i zasługi w rozwój Polskiej marynarki przyszła wojna.  Pewnie każdy teraz sobie pomyśli że pewnie uciekł do Niemiec i zasilił szeregi swoją osobą, otóż nie. To on ostatni stawiał opór znacznie mocniejszemu przeciwnikowi. Po kapitulacji trafił do niewoli. W tym czasie miał liczne okazje do ucieczki i oczyszczenie się z zarzutów oraz możliwość powrotu do kraju i rodziny. 

On niestety jak kamień niewzruszony stał przy swoim i przy Polskim pochodzeniu. 

Kiedy było przysłuchanie, on nie rozmawiał po niemiecku lecz zażądał tłumacza, do siebie przyprowadzić, bo, tylko Polski znał. 

Kiedy już było wiadomo, że nie ruszają go metody niemieckie postanowiono sprowadzić rodzinę jego, by namówiła go do powrotu do niemieckich korzeni, ale on tylko powiedział, że 1 września zapomniał jak się mówi po niemiecku.  

Admirał powtarzał uparcie: "Nie będę z Wami współpracował".

Wiceadmirał, współtwórca siły polskiej marynarki wojennej, niestrudzony obrońca polskiego wybrzeża w czasie kampanii 1939 roku. Polak z wyboru.

Kiedy kraj nad Wisłą powrócił na mapę Europy, on – urodzony w Brandenburgu pod Berlinem – zaciągnął się do służby w raczkującej dopiero flocie. Wcześniej, podobnie jak jego ojciec, zdobywał szlify w niemieckiej marynarce wojennej, ale przyszedł czas, kiedy musiał wybrać. Wybrał Polskę.

Dzięki jego staraniu i determinacji Polska flota rosła w siłę. Wykupywał okręt na własne nazwisko, by pomóc Polskim przyjaciołom. 

Obrońca polskiego wybrzeża był jeńcem kilku niemieckich oflagów; wolności doczekał się dopiero w kwietniu 1945 roku z rąk Amerykanów. Za swoją postawę w czasie wojny otrzymał wiele odznaczeń, a wśród nich to najważniejsze dla każdego żołnierza – order Virtuti Militari.

Jarek.