Zbrodniarz wojenny: Adolf Hitler cz 3

Witam wszystkich z powrotem, po kilku dniach mojej nieobecności. Dziś postanawiam skończyć trylogię o Panu Adolfie a w przyszłym poście napiszę o temacie podsuniętym przez pewną czytelniczkę, jeśli dobrze się zrozumieliśmy. Tym tematem będzie współcześni dyktatorzy. A teraz nie ma co wybiegać w przyszłość. Powracam do myśli o Adolfie.

Początek Końca

Hitler, zdobywszy, już pół Europy zaczyna obmyślać szalony plan zdobycia ZSRR. 22 mln kilometrów kwadratowych tyle dokładnie miało to państwo, Adolf z niewiadomych przyczyn z wszelką cenę chciał, zdobyci cel sam nie wiem, czy był aż tak głupi, czy może coś go zmusiło do tego posunięcia. Po przegranej bitwie pod Moskwą (grudzień 1941) przejął osobiste dowództwo nad kampanią wschodnią i w efekcie kierowania się względami ideologicznymi bardziej niż militarnymi doprowadził do klęski armii niemieckiej w wojnie z ZSRR. Nie wiem, ale wiem jedno, Stalin wraz z Aliantami utworzyli wielki pakt, w którym za atakują III Rzesz z wielu frontów. Jak wiadomo Adolf może serce wielkie miał do walki, ale strateg taki jak Tadeusz Norek tramwajarzem oczywiście wiecie, o kogo chodzi. Z koncentrowane uderzenie Alianckie u wybrzeży Normandii Hitler, który miał dwóch dobrych strategów podsuwali pomysły, w których nie widział przyszłości Adolf, przez co nie miała armia czasu na reakcje i wyparcie przeciwnika z wybrzeża. Drugi front, który nie umiał przyciąć przegranej oskarżył Hitler wehmarcht tchórzostwo. Nie podejmował, już w tym momencie decyzji robił to wszystko, co generałowie wroga chcieli. W Efekcie z imperium III Rzeszy nic nie zostało.

V1, V2
Hitler ślepo wierzył w cudowną bronią, którą stworzą, jego naukowcy będzie na tyle potężna, by odmienić losy wojny. Jednak jego marzenie nie był do spełnienia z powodu małej liczby Wunderwaffe. W obliczu przegranej wojskowi postanowili sami go zabić. W wilczym szańcu miało, się to wszystko zmaterializowali, lecz udało Adolfowi uniknąć śmierci. W 1945 roku Czołowe postacie W 1945, wobec nieuchronnej klęski III Rzeszy, Adolf Hitler pozbawił przywilejów i stanowisk przywódców nazistowskich, których uważał za zaufanych (Himmlera i Göringa) – za próbę porozumienia się z aliantami. 29 kwietnia 1945 w swoim testamencie politycznym Hitler pozbawił Himmlera członkostwa w NSDAP. Göring został uznany przez Hitlera za zdrajcę, gdy 23 kwietnia 1945 zadeklarował gotowość zastąpienia Hitlera i podjęcia negocjacji z aliantami – z polecenia Hitlera został pozbawiony wszystkich stopni wojskowych, wyrzucony z partii nazistowskiej, a następnie aresztowany przez SS 25 kwietnia 1945. Hitler wydał również 27 kwietnia 1945 rozkaz zamordowania Göringa, jego żony i córki – jednak oficer SS Bernhard Frank, który polecenie otrzymał, wykorzystując, wojenne zamieszanie odmówił.

30 kwietnia 1945, podczas oblężenia Berlina, Hitler wraz z poślubioną dzień wcześniej Evą Braun popełnił samobójstwo. Powszechnie przyjmuje się, że uczynił, to strzelając, z pistoletu w skroń i jednocześnie rozgryzając fiolkę z cyjankiem (niektórzy, głównie sowieccy historycy utrzymują, iż w rzeczywistości został zastrzelony przez swoich adiutantów lub straż przyboczną), w podziemnym schronie pod gmachem Starej Kancelarii Rzeszy w Berlinie
Zwłoki dyktatora i jego małżonki zostały spalone przez esesmanów ze straży przybocznej. Informacje o okolicznościach śmierci i fakt bezspornej identyfikacji odnalezionych w Berlinie przez Rosjan zwłok obojga został na wiele lat utajniony, gdyż prawda nie odpowiadała wersji głoszonej przez oficjalną propagandę.

W latach 1946-1949 NKWD prowadziło przesłuchania Ottona Günschego – zastępcy osobistego adiutanta Hitlera oraz Heinza Lingego – ordynansa Hitlera i innych świadków ostatnich chwil w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy. Ich zeznania wyjaśniające okoliczności samobójstwa i spalenia zwłok, zostały utajnione i zamknięte w osobistym archiwum Stalina. Po raz pierwszy dostęp do materiałów śledztwa umożliwił Komisji Ideologicznej Komitetu Centralnego KPZR Chruszczow w 1959, ale dopiero po otwarciu archiwum partyjnego w 1991 stały się dostępne dla historyków.

Było to powodem powstania hipotez mówiących, że w rzeczywistości Hitler uciekł z oblężonego Berlina i wyjechał do Argentyny. Przeciwko ich prawdziwości świadczył między innymi fatalny stan psychiczny i fizyczny Hitlera (m.in. w styczniu 1945 stwierdzono u niego chorobę Parkinsona).
Spalone szczątki byłego przywódcy III Rzeszy zostały pogrzebane we wschodnich Niemczech przez agentów KGB, a w 1970 ostatecznie spalone. W 1993 w byłych archiwach radzieckich znaleziono dwa fragmenty czaszki, mające należeć do Hitlera.
9 czerwca 2006 w miejscu, gdzie był, schron Führera odsłonięto tablicę informującą zarówno o budowli, jak i o fakcie popełnienia w tym miejscu samobójstwa przez Hitlera.
Jak Chyba każdy wie, Hitler rzekomo popełnił samobójstwo, ale ja i pewnie Wy też nie wierzycie. Osobiście jestem w stanie uwierzyć jako tako w bajkę o Argentynie, w której z naocznych świadków wynika, że jest ulica/osiedle, w których Hitlerowcy się ukrywali na czele z Hitlerem. Sami spójrzcie na fakt ten, że Amerykanie mogli przywłaszczyć dorobek techniczny oraz naukowy niemieckich naukowców, którym państwo obiecało zgodę na ucieczkę. Jest też pogłoska o tym, że pewien człowiek nie pamiętam, z jakiego kraju on pochodził, ale wmawiał, że jest Hitlerem i że ukrywał się przez cały czas, oliwy do ognia dodaje fakt, iż jest podejrzenie choroby demencyjnej, która powoduje, że człowiek chory nie kontroluje tego, co mówi. Wpisów na temat jego postaci już kończę i w sumie pytam, się jedynie co myślicie na temat jego śmierci. Czy on ukrywa się, czy raczej zwłoki, które były na miejscu zdarzenia są autentyczne? Piszcie komentarzach. 

Jarek.